Ήρθε σε αυτόν τον κόσμο ως Χρήστος Σύρπος, αλλά έμεινε στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με το μικρό του όνομα και μάλιστα το υποκοριστικό. Ο λόγος για τον Χρηστάκη, ο οποίος κατάφερε για ένα διάστημα να βγει από την αφάνεια και να μεσουρανήσει στη νύχτα, πριν ξεπεραστεί από την εποχή του και δει την υγεία του να κλονίζεται ανεπανόρθωτα.
Όσοι πρόλαβαν να δουν τον Χρηστάκη στα λαϊκά μαγαζιά της δεκαετίας του 1960, ειδικά στα «Δειλινά» τα οποία είχαν μετατραπεί σε προσωπικό του βασίλειο, έχουν στο μυαλό τους κυρίως μία εικόνα. Τον τραγουδιστή να μετατρέπει κάθε του εμφάνιση σε σόου, πολλές φορές ερμηνεύοντας τις επιτυχίες του ξαπλωμένος στην πίστα, με τα σπασμένα πιάτα και τα αμέτρητα πανέρια με λουλούδια, να σχηματίζουν… βουνό από πάνω του!
Από την αφάνεια, στο προσκήνιο
Επί σειρά ετών υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της νύχτας. Διασκεδαστής πάνω από όλα, έφτασε στο σημείο να αποκαλείται από τους σύγχρονούς «Μπίλι Χαλιντέι της Ελλάδας». Ένα προσωνύμιο που το κέρδισε με την αξία του, βγάζοντας στην επιφάνεια τον αλέγκρο και… ανεβαστικό χαρακτήρα του ο οποίος αποτυπωνόταν και στη δουλειά του. Τα μπουζούκια και οι ζωντανές εμφανίσεις ήταν το φόρτε του.
Αν και εκείνη την εποχή είχε απέναντί του τεράστια ονόματα και σπουδαίες φωνές, εκείνος κυριάρχησε και τους κοίταξε στα μάτια.
Τρομερό κατόρθωμα αν σκεφτεί κανείς το πώς έφτασε μέχρι εκεί. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924 και μεγάλωσε στη Δράμα, σε δύσκολα χρόνια. Για να βιοποριστεί ασχολήθηκε με το επάγγελμα του υδραυλικού ενώ παράλληλα άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με τη μουσική.
Έπαιζε κιθάρα και μπαγλαμά, ενώ ως τραγουδιστής θεωρήθηκε μεγάλος μάστορας στις διφωνίες, με σιγόντα και τέρτσα. Αυτό παρατήρησε πρώτα ο στενός κύκλος του και στη συνέχεια ο ρεμπέτης, Κώστας Καπλάνης, ο οποίος τον έπεισε να μπει πιο σοβαρά στον καλλιτεχνικό χώρο.
Πρώτο όνομα
Αρχικά παίζοντας μπαγλαμαδάκι και λίγο κιθάρα και κάνοντας τις δεύτερες, «ψεύτικες» φωνές, βρέθηκε μετά το 1950 να συνεργάζεται με σπουδαία ονόματα της εποχής. Κυρίως τις μεγάλες κυρίες του λαϊκού τραγουδιού, Πόλυ Πάνου, Καίτη και Γιώτα Λύδια, ενώ συνεργάστηκε επίσης με τους Γιάννη Παπαϊωάννου, Πάνο Γαβαλά και άλλους.
Για περίπου 15 χρόνια παρέμενε ουσιαστικά στην σκιά των «μεγάλων», μέχρι τη στιγμή που πήρε την δική του ευκαιρία. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του 1960 που σε μια ταραγμένη –γενικότερα- εποχή, πολύς κόσμος ήθελε πάνω από όλα να αφήσει πίσω του τα προβλήματα και να ξεσκάσει στην βραδινή του έξοδο.
Ο Χρηστάκης αποδείχτηκε εξπέρ σε αυτό το είδος διασκέδασης, ερμηνεύοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο χαρούμενες και σχεδόν περιπαιχτικές μελωδίες. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήταν το «Να χαρείς τα μάτια σου καλέ» των Ζαφειρίου και Γαβαλά. Στη συνέχεια κάνει νέο σουξέ με την αναβίωση του «Έμαθα πως είσαι μάγκας», για να ακολουθήσουν «Η Γάτα», το «Πουλί», το «Στις ταβέρνες τριγυρνάς» και το «Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια».
Η κάτω βόλτα
Το άστρο του Χρηστάκη έλαμψε για περίπου μία δεκαετία. Ειδικά μετά την Μεταπολίτευση, σταδιακά τα γούστα του κόσμου άρχισαν να αλλάζουν. Εκτός από το πολιτικό τραγούδι το οποίο είχε την τιμητική του, όπως και άλλες μορφές του λαϊκού.
Ο Χρηστάκης δεν γέμιζε πια τα μαγαζιά τα οποία είχαν στραφεί σε άλλου τύπου καλλιτέχνες. Τότε ήταν που αποφάσισε να αφήσει την Αθήνα και να επιστρέψει στη Βόρεια Ελλάδα. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Καβάλα, όπου μάλιστα εμφανιζόταν σε διάφορα κέντρα για να τα βγάλει πέρα.
Και αυτό διότι όπως λένε, ήταν πάντοτε ανοιχτοχέρης ίσως και αφελής, με αποτέλεσμα να μείνει φτωχός, αλλά και ξεχασμένος από πολλούς από αυτούς που ευεργέτησε. Έφυγε από τη ζωή την 1η Ιουνίου 1981 στο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης, χτυπημένος από εγκεφαλικό. Η κηδεία του έγινε στην Καβάλα, με τη συνδρομή λίγων φίλων και των θαυμαστών του.
θυμαμαι στης παραγκουπολης του μοσχατου ολο αυτον ακουγαμαι
ΑπάντησηΔιαγραφή